Ένα δικό μου ποίημα(επηρεασμένο απο ένα τραγούδι του Nick Cave) και ενα φοβερο ποίημα της νέας ποιήτριας Νεφέλης Ανδριανού
Έρωτας μέχρι το τέλος του κόσμου
Με ένα τσιγάρο στο στόμα διαβαίνω
τις λεωφόρους
Περιμένω να σε δω μοναχός χωρίς
σημαία στο χάρτη
Προσμονή καινούργια σαν πρώτη
ημέρα στο σχολείο
Το πρώτο μάθημα της αγάπης
Ο έρωτας δύσκολος και
ακαταλαβίστικο μερικές φορές το άγγιγμα
του
Όμως εγώ δίχως σύνορα και
στρατό ας χαθώ μαζί σου
Περπατώ αυτή την χαμένη λεωφόρο
και όπου μας βγάλει
Με ένα τσιγάρο στο στόμα σε
μια πόλη που σκοτώνει
Αστυνόμοι, διαδηλωτές και
χιλιάδες παλιάτσοι
Τι να ξέρουν από έρωτα βρέ αγάπη ;
Τι να γνωρίζουν από πάθος όταν το χρήμα τον εαυτό τους
σκοτώνει
Τι να γνωρίσουν από μακελειό και λάθος
οταν ζουνε πίσω από την ματαιοδοξία
Βάζουν ταμπέλες βιτρίνες πολύφωτες
Κόκκινες καρδούλες και αμέτρητα δωράκια
Ο έρωτας αγάπη
δεν είναι καραμέλες και λουλουδάκια
Δεν είναι άγιοι και δαίμονες
της κάθε ιστορίας
Είναι το χάος
ο πόλεμος
και η τραγωδία
Είναι τα σώματα
ενωμένα
άγνωστα
χαμένα
Ενωμένα μέχρι
το τέλους του κόσμου
Μέχρι να σπάσουμε
τα κρανία μας
Μέχρι την στιγμή
που οι πόλεις
θα ναι άδειες
Πυρηνικές καταστροφές θα έχουν ισοπεδώσει την Γη
Ο Αρμαγεδδών θα ναι παρών
Και εμείς μέσα απο τις φλόγες και τα χαλάσματα
Θα ειμαστε μαζι μέχρι το τέλος του κόσμου
Θα ‘ρθεις μια μέρα – Νεφέλη Ανδριανού
Θα ‘ρθεις μια μέρα του
Απρίλη,
στο βλέμμα μου να χαθείς,
θα μ’ αγκαλιάσεις νοερά,
στα χρώματα εκείνης της
αυγής.
Θα ‘ρθεις, το ξέρω μιαν ημέρα,
όμορφη σαν τη ζωή,
και θα ναι όλα ευτυχισμένα,
λες και θα γίνεται γιορτή.
Το χέρι μου θ’ αγγίξεις,
και θα χαθούνε τα παλιά,
θα μείνει η ελπίδα,
μαζί μας συντροφιά.
Θα ν’ η όψη σου περήφανη,
καθώς θα με κοιτάς,
απ’ την πρώτη μας στιγμή,
έτσι απλά θα μ’ αγαπάς.
Δεν θα θέλω να ξημερώσει
εκείνη η νύχτα,
που κοντά σου θα ‘μαι,
μα σαν χωρίσουμε,
με τη σκέψη σου,
θα γλυκοκοιμάμαι.
Θα ναι έρωτας αληθινός,
θα μοιάζει με παντοτινή
λιακάδα,
στου μυαλού τα μονοπάτια,
δεν θα υπάρχουν πια σκοτάδια.
Θα ‘ρθεις με μια ντροπή,
γλυκιά στο πρόσωπό σου,
να μοιραστείς τη νιότη σου,
και κάθε τι δικό σου.
Και όταν θα σου κρατώ το
χέρι,
θα ναι σαν στην ψυχή μου
να σε πηγαίνω,
εκεί που άλλες αγάπες,
έπαψα από καιρό να οδεύω.
Θα είναι τα βήματά μας,
μεθυσμένα φιλιά,
στης θάλασσας την άμμο,
τα πόδια μας γυμνά.
Και η αγκαλιά σου θα ν’ η
ίδια η ευτυχία,
που κάθε άνθρωπος θα ζηλέψει,
θα επιθυμεί βαθιά,
κάτι από εμάς να κλέψει!
Το ποίημα αντλείται από το
βιβλίο » Στα άδυτα του πόνου και της ψυχής» από τις Εκδόσεις Παρασκήνιο.
Διαβάστε περισσότερα στο: http://ithaque.gr/tha-rtheis-mia-mera-nefeli-andrianou/#.Uv2L1mJ_uKk | Ithaque
Διαβάστε περισσότερα στο: http://ithaque.gr/tha-rtheis-mia-mera-nefeli-andrianou/#.Uv2L1mJ_uKk | Ithaque
