ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ
Μονορούφι κατέβασα το δηλητήριο.
-Τρισευλογημένη ας είναι η συμβουλή που μου δόθηκε! -Τα σωθικά μου
καίγονται. Του φαρμακιού η δύναμη τα μέλη μου πώς στρίβει,
ακρωτηριάζομαι, ισοπεδώνομαι. Πεθαίνω της δίψας, πνίγομαι, δε μπορώ να
φωνάξω. Τούτο μοιάζει με κόλαση, με αιώνιο βασανιστήριο! Δείτε τις
φλόγες πως θεριεύουν! Όπως μου πρέπει καίγομαι. Εμπρός, Διάβολε!
Αμυδρά μετανοημένος στράφηκα στο καλό και
στην ευτυχία, λύτρωση. Πώς να περιγράψω το όραμά μου, πυκνός της
κόλασης ο αέρας, δε χωράει ύμνους! Υπήρχαν μυριάδες χαριτωμένων
πλασμάτων, ένα αβρό κονσέρτο ιερής μουσικής, η δύναμη και η ειρήνη, οι
ευγενείς φιλοδοξίες, και δεν ξέρω τι ακόμα.
Ευγενείς φιλοδοξίες!
Αλλά είμαι ακόμα ζωντανός! – εάν
υποθέσουμε ότι η κατάρα είναι αιώνια! Βέβαια εάν κάποιος θέλει ν’
ακρωτηριαστεί, δεν είναι καταδικασμένος; Με φαντάζομαι στην Κόλαση,
επομένως είμαι. Τούτο είναι κατήχηση εν δράση. Είμαι δέσμιος του
βαπτίσματός μου. Γονείς μου, καταστρέψατε τη ζωή μου, όπως τη δική σας.
Αθώο μου αγόρι! – Η κόλαση δεν μπορεί να εναντιωθεί στους παγανιστές
-κι είμαστε ακόμα ζωντανοί! Αργότερα, οι απολαύσεις της καταδίκης θα
γίνουν βαθύτερες. Ένα έγκλημα, γρήγορο, θα μου επέτρεπε την ανυπαρξία,
σύμφωνα με το γράμμα του νόμου των ανθρώπων.
Σκάσε, σκάσε επιτέλους! Ντροπή και
κατηγόρια είναι όλα εδώ:- Ο Σατανάς που λέγει ότι η φωτιά είναι
τιποτένια, ότι ο θυμός μου είναι γελοίος και ανόητος, αρκετά!…-
Ψιθυριστά σφάλματα, μαγικά, ψεύτικα αρώματα, παιδαριώδης μουσικές- και
να σκεφτείς ότι κατέχω την αλήθεια, ότι αντικρίζω τη δικαιοσύνη:
Η κρίση
μου είν’ ορθή κι ακλόνητη, ένα βήμα πριν την τελειότητα…. Υπερηφάνεια.
Σφίχνεται το κρανίο μου. Έλεος! Κύριε, φοβάμαι. Διψώ, πόσο πολύ διψώ! Α!
νεότητα, χλόη και βροχή, η λίμνη στα βράχια, το σεληνόφως την ώρα που το καμπαναριό σημαίνει μεσάνυχτα… Ο διάβολος είναι στον καμπαναριό, εκείνη την ώρα! Μαρία, Αγία Παρθένε! - Φρικτή ηλιθιότητα.
Εκεί πέρα, δεν είναι εκείνες οι ευγενικές
ψυχές, που με επιθυμούν μετά μανίας;…Ελάτε…έχω ένα μαξιλάρι στο στόμα
μου, δεν μ’ ακούν, είναι φαντάσματα. Τέλος πάντων, ποτέ κάποιος δεν
σκέφτεται τους άλλους. Μην του αφήσετε να με ζυγώσουν. Το μόνο βέβαιο
είναι, ότι η σάρκα μου που καίγεται, αρχίζει να μυρίζει.
Οι παραισθήσεις μου είναι ατέλειωτες.
Αλλά αυτό το είχα πάντα: όχι άλλη πίστη στην ιστορία, λησμοσύνη στις
αρχές. Πρέπει να σιωπήσω: ποιητές και οραματιστές θα ζηλέψουν. Είμαι
χίλιες φορές πλουσιότερος απ΄ όλους και άπληστος όσο και η θάλασσα.
Α τούτο! το ρολόι της ζωής μόλις
σταμάτησε. Δεν ανήκω πια στον κόσμο – η θεολογία είναι ακριβής, η κόλαση
είναι βεβαίως εδώ κάτω- και απάνω ο παράδεισος – -έκσταση, εφιάλτης,
ύπνος σε πύρινη φωλιά.
Πώς το μυαλό περιπλανιέται άσκοπα στη
χώρα…Σατανά, Φερδινάνδε, τρέξτε με τους άγριους σπόρους …ο Ιησούς πάνω
σε βάτα πορφυρά πατά, μα δεν τα σπάζει … Ο Ιησούς βάδισε πάνω σε
τρικυσμένα ύδατα. Στο φως του φαναριού τον είδαμε εκεί, ολόλευκο, με
μακριά καστανά μαλλιά, να στέκει στην αναδίπλωση ενός σμαραγδένιου
κύματος.
Θα αποκαλύψω όλα τα μυστήρια: μυστήρια
θρησκευτικά ή της φύσης, του θανάτου, της γέννησης, του μέλλοντος, του
παρελθόντος, της κοσμογονίας και της ανυπαρξίας. Είμαι ο κύριος της
φαντασματογορίας.
Ακούστε!
Είμαι ταλαντούχος! Κανένας δεν υπάρχει
εδώ, και όμως υπάρχει κάποιος: Δεν θα ήθελα να σπαταλήσω το θησαυρό μου.
– Θέλετε νέγρικα τραγούδια, χορούς ουρί του παραδείσου; Θέλετε να
εξαφανιστώ, να καταδυθώ μήπως και το δαχτυλίδι ανακαλύψω; Το επιθυμεί κανείς; Χρυσάφι και γιατρικά θα φτιάξω.
Πιστέψτε με, η πίστη αποκαλύπτει, οδηγεί,
θεραπεύει. Ελάτε όλοι, ακόμα και τα μικρά παιδιά, – είθε να σας
παρηγορήσω, είθε να βγάλω την καρδιά μου για σας – η θαυμαστή καρδιά
μου! – Καημένοι μου άνθρωποι, ταπεινοί μου εργάτες! Δεν ζητώ τις
προσευχές σας, με την πίστη σας και μόνο, θα είμαι ευτυχής.
-Σκεφτείτε με, τώρα. Αυτή η μικρή πράξη
με κάνει να συγχωρώ τον κόσμο. Έχω την ευκαιρία να μην υποφέρω
περισσότερο. Η ζωή μου δυστυχώς, δεν ήταν παρά γεμάτη γλυκές
ηλιθιότητες.
Μπα! Ας κάνω όλες τις γκριμάτσες που μπορώ να σκαρφιστώ.
Σίγουρα, είμαστε εκτός κόσμου. Όχι πια
θόρυβος. Η αφή μου εξαφανίστηκε. A!, το κάστρο μου, η Σαξονία μου, το
δάσος μου με τις ιτιές. Δειλινά και πρωινά, νύχτες και μέρες….Πόσο
κουρασμένος είμαι!
Μου πρέπει μια δική μου κόλαση για το
θυμό, μια κόλαση για την υπερηφάνειά μου-και μια κόλαση για τα χάδια·
μια συμφωνία κολάσεων!
Πεθαίνω από πλήξη. Αυτό είναι ο τάφος απ΄
όπου βορά των σκουληκιών γινόμαστε, η φρίκη των φρικών! Σατανά,
κατεργάρη, θες να με διαλύσεις με τις γοητείες σου. Απαιτώ. Απαιτώ να με
διαπεράσεις μ’ ένα δικράνι, να με κατακάψεις.
A! Για να ξαναγεννηθώ! Για να κοιτάξουν
επίμονα τις παραμορφώσεις μας. Και αυτό το δηλητήριο, και αυτό το φιλί,
το χίλιες φορές καταραμένο! Η αδυναμία μου, και η σκληρότητα του κόσμου!
Θεέ μου, έλεος, κρύψε με, αρρωστημένος αμφιφέρομαι! Κρύβομαι, κι όμως
δεν είμαι.
Είναι η φωτιά π’ ανασηκώνεται με τους καταραμένους.
